Vrijdag 25 april,
zaterdag 26 april en zondag 27 april: Amsterdam vs New York City!
3,5 uur vertraging! Een mooie gelegenheid om mijn
reisgenoten beter te leren kennen! Meteen al goede maatjes gevonden in Liesbeth
en Leonie van het Prakticon.
Na 6 uur vertoeven op Schiphol mogen we eindelijk het
vliegtuig in. Op naar Amerika, op naar New York. Het KLM -personeel doet aardig
zijn best. Eten en drinken worden steeds aangeboden. Zo komen we die 8 uur
vliegen wel door!
We komen aan op JFK airport. Laat en moe. Het is nu 22:15
plaatselijke tijd. Er staat ons nog een welkomsdinner te wachten bij de
pizzeria om de hoek van het hotel. Heel aardig bedoeld, maar om nu nog (nuchter)
een pizza naar binnen te werken…. Natuurlijk ga je mee, uit beleefdheid. Vieze
pizza’s, heerlijke salades, leuk gezelschap en dan eindelijk naar bed in een mooie moderne
hotelkamer van hotel Ameritania op 54th str en Broadway. Midden in Manhattan! De
drukte buiten hoor ik niet meer, ik ben moe, nu slapen.
Eigenlijk weet ik niet goed wat ik me voorgesteld had bij de
Big Apple. Groot, lang, hoog en veel. Veel mensen vooral en dat klopt. Wat een
drukke bedoeling is dat daar zeg! Voor mijn doen te druk. Alles moet snel, zelfs
eten. Tijd om even te zitten kan niet en is er zelfs niet. Tenminste, als je
goed zoekt vind je een Starbucks met tafeltjes, maar dan moet je echt goed
zoeken.
Zaterdag. Waar gaan we een ontbijtje eten? Liene ( mijn collega) neemt het
voortouw en eigenlijk is dat best eens lekker. Nu hoef ik niet te vertellen
waar we heen gaan. Ik hoef niet te beslissen ‘we gaan die kant op’. Niet dat ik
dat erg vind om te doen, maar dit is wel eens fijn. Liene neemt mij en de twee
dames van het Prakticon mee over Broadway, 5th avenue, naar 57th Street, Time
Square, naar 7th avenue, langs de leukste en bekendste gebouwen en plekjes die
Liene kent uit films. Onze eigen filmroute! Niet zo heel moeilijk, want heel NY
is wel eens in een film voorbij gekomen! We nemen een Big Bus, een hop-on-hop-of
bus die ons het hele down town van Manhattan door rijdt. We mogen uitstappen
waar we willen! China Town it is. Leuk! Druk! Veel actie, leuke winkeltjes en ook hier veel mensen. We
lopen door naar The Hudson River. Daar wacht een boot op ons die ons de skyline laat
zien van Manhattan, the Bronx, New Jersey, langs Staten Island vaart en
natuurlijk langs Ellis Island waar Lady
Liberty staat. In mijn ogen ineens niet zo groot meer, maar wel indrukwekkend.
Nog even een echte Amerikaanse bruiloft gezien en weer terug op de bus!
 |
| Flat Iron square New York City |
 |
| Time Square New York City |
Tja, dan slaat de jetlag toe…even liggen op de hotelkamer om
weer fris en fruitig aan het avondmaal te kunnen beginnen. Maar waar?!? Boekje
van de ANWB zegt dat er in Harlem een leuk restaurantje zit waar ze echte soul
food serveren. Vier dames in een taxi, op weg naar Amsterdam Avenue en 125 str.
Daar zit Kitchenette. Een heel lief klein restaurantje, waar ze drinken
serveren in glazen potjes, met zelf geverfde tafeltjes en wiebelende stoeltjes.
En wat een lekker eten!!! Heerlijk malse kip met citroen en pasta met zelf
gemaakte tomatensaus. Real Soul Food! Een plaatselijk biertje er bij en de maaltijd was top! De moeite waard om helemaal naar het
‘enge’ Harlem te rijden.
Zondag in New York. Het is nog steeds druk, nog steeds
vol met toeristen en nog steeds veel lawaai. Ik merk dat NY niet echt mijn stad
is, maar dat kan ook komen doordat ik moe ben. We gaan nog even lopend naar
Rockefeller Plaza. Even kijken hoe dat er in het echt uit ziet. Ook hier is het
druk, maar wel gezellig.. een Zamboni is een ijsbaan aan het schoonvegen.
Kinderen trekken hun schaatsen aan, mensen lopen rond en maken foto’s, de zon
schijnt.
De dames en ik zijn moe, dus zijn we naarstig op zoek
naar een plaatsje waar we rustig kunnen zitten en even ‘mensen’ kijken. We
vinden een plekje op het plein van Columbus. Een rotonde naast Central Park met
een zitgedeelte. Er gebeurd genoeg! Taxi’s scheuren voorbij, paard en wagens
staan klaar om toeristen op te pikken, er staan jongens die fietsen proberen te
verhuren aan voorbijgangers, mensen nemen foto’s, een behoorlijk druk plein.
Wij dames gaan heerlijk in de zon zitten en kijken onze ogen uit. Wat een
malloten zijn hier!!! Prachtig!
 |
| Columbus Square, New York City |
Na een heerlijke diner in Café Europa lopen we langzaam
terug naar ons hotel. We moeten weer op pad!
Tegen de avond is het tijd om te gaan. We vertrekken per
touringcar naar Providence op Rhode Island. Daar gaan we maandag de eerste Met
school bekijken, de allereerste Big Picture school. We ontmoeten dan onder
andere Dennis Littky en Elliot Washor, de oprichters van Big Picture. Ik ben ontzettend benieuwd hoe de klassen en
de scholen er uit zien!
 |
| The Met Center, Providence RI |
Maandag 28 april: The Met!
Weer een lange reis, dit keer met een bus. Na 4 uur rijden
komen we aan in The Providence. In een prachtig hotel krijg ik een nog mooiere kamer.
Geen pizza’s dit keer, maar meteen naar bed! Morgen ga ik weer aan het ‘werk’
dus wil ik fris en fruitig aankomen.
Met een schoolbusje wordt de hele groep naar de campus gereden. Vier
gebouwen pronken om een grasveld heen. Ik kan niet echt goed zien dat het een
school is, maar ik voel duidelijk de sfeer. Hier gebeurd iets spannends! De groep wordt welkom geheten in een zaaltje wat de mensen van de Met ‘ the black box’
noemen. Een soort gymzaal zonder gymmateriaal, maar wel met veel media
apparatuur. Een klein ontbijt staat al klaar en leerlingen lopen in en uit om
iets te pakken. Eerst even zitten en daar staan ze dan. De oprichters de Big
Picture scholen. De mannen die een onderwijssysteem hebben bedacht door
jarenlang ervaringen op doen, door te zien wat wel en wat niet werkt, de
goeroes van ons onderwijssysteem: Dennis Littky en Elliot Washor. Grappig, ik
merk dat ik daarop zit te wachten. Ik wilde de mannen zien die mij lachend naar
mijn werk laten gaan. Niet dat zij direct er mee te maken hebben, maar door
deze heren ga ik met veel plezier naar mijn werk. Ik vind het geweldig!
 |
| Dennis Littky en Elliot Washor |
De heren vertellen hun eigen geschiedenis, waarom ze met de
BP begonnen zijn en wat zij belangrijk vinden voor leerlingen. Ik geniet, dit
is precies wat ik bedoel en wat ik wil dat de leerlingen doen. Leren hoe zij
dingen moeten aanpakken en hoe zij strakjes zich staande moeten houden in de
grote mensenwereld.
We worden verdeeld over de verschillende scholen. Ik ga met
vier collega’s naar het Equality gebouw, waar een volle aula op ons wacht.
Meteen wordt er geklapt en gejubeld. We zijn binnen en worden welkom geheten door alle leerlingen en docenten!
Dit voelt goed!
We worden verzocht om tussen de leerlingen in te gaan zitten
en ons voor te stellen. Leuk! De ‘pick me up’ wordt gehouden. Er wordt verteld
wat de leerlingen moeten doen deze week, wat er aan komt en waar Nederland
ligt! Leerlingen zijn enthousiast en gaan naar hun advisory (klas). Ik mag mee
met de klas van Khalie. Zij heeft een examenklas (12th gr.) en heeft welgeteld
12 leerlingen. Er zijn er nog maar 10 in de klas. Twee zijn er op, stage. De
leerlingen hebben net een week vakantie gehad en starten de dag met een ‘ wat
heb jij gedaan in de vakantie’ rondje. Hier kan ik mijzelf goed voorstellen en
vertel dat ik een advisor ben en een looper (van klas 4 weer terug naar klas 1).
Leerlingen laten al snel hun eigen werk zien. Ik kan zien
dat zij trots zijn op hun werk. Wat me opvalt is dat ze meteen veel
persoonlijke dingen vertellen. Hoe hun thuissituatie is, wat ze hebben gedaan
voor the Met, wat ze graag willen en waar ze tegenaan lopen. Ik vond dat knap
dat ze op zo’n jonge leeftijd al zo veel vertellen tegen iemand die ze net
kennen. Op het bord lees ik dat een jongen uit de klas zijn ‘listening’ heeft.
Een soort generale repetitie voor zijn eindpresentatie. Hij vraagt of ik er bij wil zijn. Dat vind ik nog meer bijzonder. Dit is een
speciaal moment en hij vraagt aan mij advies over zijn eigen werk! Ik voel mij
vereerd, natuurlijk kom ik kijken en luisteren.
Kelwin laat een aantal nummers horen welke hij heeft genaakt
op zijn LTI (stage). Hij loopt stage bij een productiemaatschappij die muziek maakt
voor dj’s, zangers en/of rappers. Kelwin heeft een aantal nummers gemaakt met
de apparatuur van de stageplaats. Zijn mentor is er bij. Na elk nummer vraagt
Kelwin advies. Kan hij iets aanpassen, kan hij iets beter doen, meer of juist
minder? Zijn moeder, neef, medeleerlingen, zijn advisor, de directeur van het
gouw, zijn mentor van de productiemaatschappij en ikzelf luisteren en geven hem feedback. DAT is levensecht! Dat is
'volwassen relaties'! Dit is geweldig! Na een uurtje zijn we klaar en hebben we
alle muziek gehoord. Kelwin is blij. Hij heeft zijn feedback, hij kan weer
vooruit met zijn muziek, zodat hij alles kan laten horen tijdens zijn
presentatie.
Een
afsluiting in the black box en de dag is al weer voorbij. Nu is het de tijd om
te proberen alles te verwerken. Wat heeft wie gezegd en hoe kijken de advisors zelf tegen het BP -leersysteem aan? Hebben zij dezelfde problemen als dat ik heb in mijn klas?
Welke tips kreeg ik mee? Ik moet dit opschrijven! Voordat ik het vergeet.
Weer terug naar het hotel. Waar gaan we vanavond eten?
Dinsdag 29 april:
LTI’s op the Met.
De advisory van Khalie gaat niet op stage vandaag. Ik
word gekoppeld aan de klas van Megan. Zij geeft les op Public Street, een
eindje verder van the Met Center. Megan en ik hebben meteen een klik. We houden
van dezelfde muziek, staan al 6 jaar voor een Big Picture –klas en hebben
dezelfde klas; de brugklas. Leuk! Ik ga met haar mee naar een aantal van haar
leerlingen die op stage zijn.
 |
| The Met at Public street, Providence RI |
De eerste is Josh. Hij loopt stage in een garage. Een
skaterdude die een beetje verlegen vertelt wat hij allemaal doet in de garage.
Hij vindt zijn school geweldig, vooral omdat hij met zijn handen kan werken en
leren in de praktijk. Hij heeft niets met boeken (behalve comics) en wilt graag
iets doen. Zijn mentor vertelt dat Josh goed werk laat zien. Hij is gedreven en
wilt graag leren. De mentor heeft Josh zelfs een baan aangeboden voor de tijd
na zijn school!
De volgende stage is bij Angel. Angel loopt stage in een
winkel die The Underground heet. Het is een ‘groene’ winkel waar ze veel
biologische producten verkopen. Als wij aankomen is Angel chili aan het maken.
Angel vertelt dat hij, als het kan, graag op de boerderij werkt waar de winkel
zijn producten vandaan haalt. Hij vindt het geweldig om met de dieren daar te
werken en om de gewassen te verbouwen.
Het valt mij op dat dit de eerste winkel is die verse
groenten in de schapen heeft liggen! Dat had ik nog niet gezien. Mark, de
eigenaar van de winkel en mentor van Angels, vertelt dat verse groente nog niet
zo ‘ingeburgerd’ is in Amerika. Amerikanen weten niet wat er nodig is om verse
groenten te verbouwen. Tenminste, de mensen in en rond om New York dan. Sla,
komkommer en tomaat is wel te vinden, maar daar is alles mee gezegd.
 |
Fertile Underground:
|
De winkel loopt langzaam vol met klanten die uit de omgeving
komen. Ze komen voor brood, groenten en een vers kopje thee. Megan en ik gaan
ook even zitten en kletsen er op los. O ja, Angels is er ook nog! Hij is nog
steeds hard aan het werk met zijn chili.
De ochtend is weer voorbij. Dat ging snel! Lunch in de black
box. Even bijkletsen met de reisgenoten. Wat hebben zij gedaan, gezien en
geleerd?! Het valt me op dat iedereen andere dingen heeft gezien en daar zijn
eigen mening aan heeft gekoppeld. Het komt er op neer dat er veel verschillende
advisors zijn, die allemaal hun eigen werkwijze er op na houden. Niet zo gek
natuurlijk, maar zo heeft de één een hele leuke ochtend gehad op verschillende
LTI’s en de ander heeft alleen op het center gezeten en heeft niets gezien.
Jammer. Ik ben blij dat ik wel veel heb kunnen zien en ervaren.
Volgende stage is op The Met center zelf. Naomi probeert
daar de Big Picture –radio op te zetten. Ze heeft een mooie plaats in de black
box met de nodige apparatuur om zich heen. Ze is een planboard aan het maken,
zodat ze weet wat ze allemaal nog moet doen. Naomi is heel enthousiast en
vertelt honderduit wat ze aan het doen is en dat ze haar eigen blog heeft. De
radio uitzending die ze heeft gemaakt moet eerst nog op Sound Cloud, omdat ze
nog niet de juiste apparatuur heeft om het op de ether te plaatsen, ‘maar dat
komt er aan!’
 |
| Naomi, Big Picture radio: soundcloud.com/bpsradionetwork |
Na Naomi gaan we terug naar P-street. Daar zijn leerlingen
druk bezig met het afronden van hun werk en maken ze hun verslag van de
stagedag. Er is een klas waar leerlingen van de 11th en 12th gr. werk maken
voor hun vervolgschool. Zij weten naar welke college ze willen en hebben
opdrachten gekregen om al studiepunten binnen te halen. Heel leuk om te zien!
Ze zijn ontzettend gemotiveerd en werken hard. Eén meisje is bezig de jurken
voor het eindfeest te verstellen. Ze krijgt les in het maken van haar eigen kleding
van een mevrouw die jaren voor een bekende ontwerper heeft gewerkt (ze wilde
niet zeggen wie! Jammer!!). Ze is bijna
klaar, ze moet er nog drie. Zo leuk om te zien wat die leerlingen allemaal
doen. Als ze het juiste materiaal hebben, maken ze prachtige dingen!
De dag is om. Megan en ik nemen afscheid en spreken af dat
we elkaar op de hoogte houden van onze klas en leerlingen. Misschien is een
vakantie naar Nederland een idee?!?
We komen nog even in de black box bij elkaar. Nog even de
dag afsluiten en dan weer in de bus naar het hotel. Weer de vraag: wat gaan we
eten? De menukaart van Mexicaan Cilantro om de hoek klink erg goed! Nog even
een rondje Providence doen en dan aan tafel.
Woensdag 30 april:
workshops, afscheid nemen en op naar Philadelphia!
De dag om afscheid te nemen van de advisory waar we
hebben mogen kijken. Dat is voor mij de klas van Khalie. Ik weet dat de
leerlingen nu juist op stage zijn, maar toch ga ik even kijken of er nog iemand
is. Kelwin is er nog met twee andere kerels uit de klas. Ze zitten een beetje
te kletsen en ik ga er bij zitten. Ze hebben nog wel wat vragen over Nederland,
school en over mij. Nog even gezellig kletsen en dan is het negen uur. Tijd
voor de pick-me-up van de onderbouw klassen. Dat wil ik zien! In dit gebouw is
de pick-me-up erg leuk en ik ben dan ook benieuwd wat ze vandaag hebben
verzonnen om te doen.
Ze gaan een stoelendans doen! Geniaal. Zo’n 25 leerlingen
zitten in de kleine aula. Een aantal leerlingen hebben zich opgegeven om het
spel te gaan doen. Een aantal van mijn reisgenoten mogen ook mee doen. De
muziek is wat zacht, maar de leerlingen hebben er zin in. Het is leuk om te
zien dat de leerlingen samen iets doen voordat de lessen beginnen. Het is
gezellig en een competitiesfeer hangt in de lucht. Wie gaat er winnen?
Na de lunch zijn er een aantal workshops die we kunnen
volgen. Ik kies voor de workshop: E360 van Jodi Woodruff. Jodi zit in het
Entrepreneursgebouw op de Met center. Zij geeft daar les aan leerlingen die een
eigen bedrijfje willen starten. Het
gebouw is nieuw en ziet er prachtig uit. Het is een mooie ruimte waar
leerlingen die een eigen bedrijfje hebben opgestart, een eigen kantoortje
hebben.
De eerste leerling die zijn verhaal mag doen is Chris. Hij
heeft een geweldig idee om mensen te helpen. Hij heeft een lezing gezien
waarbij een arts vertelde wat mensen kunnen doen als iemand een hartaanval
krijgt. Deze arts vertelt dat een aspirine onder de tong van de patiënt helpt
en de arts vindt dan ook dat iedereen een aspirine bij zich moet hebben. Chris
bedenkt een vijftal producten waar je een aspirine in kan bewaren, zodat je het
altijd bij je hebt. Zijn idee is zo goed, dan een lokaal bedrijf hem $25.000
heeft gegeven om zijn producten te gaan produceren!
 |
| Chris tijdens zijn presentatie |
Chris heeft het idee om de aspirine te bewaren in een
sleutelhanger, een telefoonhanger, een armbandje, een keychain en een ketting.
Heel slim!
Daarna volgen nog drie leerlingen die hun verhaal mogen
doen.
Deirdre wilt graag meer aandacht voor de ziekte van Lyme.
Haar moeder en zij hebben beide deze ziekte en ze merkt dat mensen er weinig
van af weten. Ze maakt, samen met haar moeder, armbandjes om te verkopen.
Chantel heeft een middeltje ontwikkeld om puisjes tegen
te gaan. Dit middel is voornamelijk voor meiden met een gekleurde huid. Zij
vond dat er te weinig producten waren en heeft dit middel met tea tree oil
bedacht.
Dave heeft een bedrijfje waar hij reclamefilmpjes maakt.
Hij helpt andere bedrijven ook om een crowdfund –programma op te zetten.
Dit alles onder toeziend oog van Jodi Woodruff en Anthony
DeFilipo.
Workshop twee gaat over de Learning Through Interest, de
LTI’s. Sal Pellerano vertelt hoe hij de leerlingen aan een stageplaats helpt.
Ook zij hebben moeite om de onderbouw aan mooie stageplaatsen te helpen! Ik
hoor dus niets nieuws helaas. Wel hebben ze een tip: probeer een aantal
leerlingen te plaatsen bij grote bedrijven. Zij hebben soms meer tijd dan
kleine bedrijven en kunnen een groepje leerlingen rondleiden in het bedrijf.
Dat vind ik wel een goed idee. We zouden leerlingen bijvoorbeeld bij de Flora
(veiling) kunnen plaatsen. Al is het maar voor een middag.
Sal praat verder. Hij vindt
stageplaatsen bij een ziekenhuis erg moeilijk. De leerlingen hebben vaak nog
niet genoeg vaardigheden om in een ziekenhuis te mogen stage lopen. De
leerlingen op the Met maken vanaf dag 1 al een journal. Daar schrijven ze alles
in wat ze hebben gedaan, wat hun ervaringen waren en wat ze hebben geleerd. Zo
kunnen ze al een CV maken. Deze laten de leerlingen zien bij de sollicitatie
naar een stageplaats. Het kan dan dus zijn dat bepaalde leerlingen wel
aangenomen worden in een ziekenhuis, omdat ze al ervaring hebben opgedaan in
bijvoorbeeld een bejaardenhuis. Dat vind ik ook een slim idee. Mijn leerlingen
maken wel een verslag na hun stage, maar meer dan dat is het niet!
Het journal gebruiken de leerlingen ook om hun
autobiografie te maken. Dit maken de leerlingen door alle vier de leerjaren
heen en leveren dit af na het laatste project. Het bestaat dan al uit meer dan
75 bladzijden als de leerlingen hier flink in hebben gewerkt! Je kan dan
duidelijk groei zien in schrijven, leren en de persoonlijkheid van de leerling!
De dag is al weer voorbij op the Met. We sluiten de dag
af in de black box, voor de laatste keer. Andrew ( de opvolger van Dennis en
Elliot) sluit af en bedankt iedereen voor de aanwezigheid. Drie dagen Met
gingen zo snel voorbij!!
Op naar de Amtrak, de trein die ons naar Philadelphia
gaat brengen. Hotel nummer drie, school nummer drie en vier.
In de treinreis heb ik wel zin. Het is nog licht buiten
en ik ben dan ook erg benieuwd hoe het landschap er nu precies uit ziet. We
rijden langs de kust van Amerika en kruisen maar liefst vier staten: we gaan
van Rhode Island naar Connecticut, dwars door New York state richting New
Jersey.
Na een rit van 4 uur komen we aan in Philadelphia. Een
interessante route met veel haventjes, mooie huizen en oud en vervallen
gebouwen.
Het Crowne hotel op Cherry Hill is onze eindbestemming.
Een groot hotel aan de rand van Cherry Hill. Tja, mooi hoor, maar de andere
hotels waren leuker. Beetje knus. Dit is echt gigantisch! Het is laat, ik vind
het genoeg en duik het bed in waar ik bijna in verdrink.
Donderdag 1 mei: The
Met East High Camden.
School nummer drie staat vandaag op de planning. Het is een school in
Camden New Jersey, net aan de overkant van de Delaware River. We willen per bus
naar de school gaan, maar door de vele regen die er is gevallen staan veel
straten blank. Ik had onderweg in de trein al gezien dat zelfs de snelweg last
had van het water. Auto’s konden afritten niet nemen, omdat het vol met water
stond. Eén auto stond stil op zo’n afrit met het water tot aan de deuren! De
principal van de school belde op dat het schoolplein, de straat en het
parkeerplein onderwater stonden. We moesten een stuk lopen, want de bus kon
niet bij de school komen. Hmmm… interessant! Gelukkig viel het allemaal wel mee
en kon de bus netjes parkeren voor de school.
De school ziet er oud uit. Binnen zie ik
elektriciteitskabels gewoon over het plafond lopen, met ty -raps vastgemaakt
aan plafondplaten. De verf komt van de
muren en de vloer beweegt mee met elke stap die ik zet. Heel anders dan The Met
in de Providence!
Op deze school zitten voornamelijk kinderen met een hele
geschiedenis achter zich. Ze hebben allemaal wel een verhaal te vertellen. Veel
kinderen komen uit de achterstandswijken van New Jersey. Wat me opvalt is dat
ze allemaal even trots zijn op hun school als dat de docenten en personeel
zijn. Alle leerlingen willen hun verhaal graag vertellen en willen vooral laten
zien dat zij wel kunnen leren en slim zijn!
De directeur heeft een ‘pick –me- up’ verzonnen. Hij
heeft een soort speurtocht bedacht waarbij de leerlingen opdrachten moeten
maken en puzzels moeten oplossen. De hele onderbouw doet mee. Er zijn ongeveer
dertig vragen die bij een goed antwoord punten oplevert. De advisory die het
snelste klaar is en de meeste punten heeft, krijgt de volgende dag pizza. Er
staat dus veel op het spel!
Ik voel duidelijk de competitiesfeer in de groep. Deze
leerlingen willen winnen!
Ik loop mee met twee dames uit de klas. Nou ja, lopen….
we rennen door de gangen, trap op en trap af, door de deur naar buiten, via een
ander gang naar een klas, opdracht maken en oplossen en weer terug om het
antwoord door te geven. De volgende opdracht mee nemen en weer door de
gangen rennen om een antwoord te vinden. Binnen twee minuten heb ik de hele
school gezien! Buiten adem zijn we na 30 minuten klaar. We hebben alle
antwoorden gevonden, zij het met enige tegenslagen. Natuurlijk wil elke
advisory winnen, dus heeft een advisor van een groep zijn posters verstopt. De
posters die de leerlingen moesten fotograferen…. De meiden waar ik mee rond
rende waren boos. Heel boos! Even snel een klacht indienen bij de principal en
weer door!
Helaas heb ik niet meer gehoord of mijn
klasje gewonnen heeft. Jammer, we hebben ons best gedaan! Ik hoop het voor ze.
Na de ren -ronde gaan een aantal leerlingen vertellen aan
welke projecten ze werken. Wat me opvalt is dat het vooral projecten zijn die
de community helpen. Ze zijn vooral bezig met de mensen om zich heen. Heel mooi
om te zien!
Daysianna en Dominique vertellen dat ze een groepje
meisjes hebben ‘geadopteerd’ om mee te praten. Dit zijn meiden die op de
basisschool (!!!) er een potje van maken. Ze zijn onbeschoft, liegen tegen
volwassenen en zijn onbeleefd tegen vreemden. Daysianna en Dominique praten met
die meiden en proberen ze op het rechte pad te krijgen. Ze maken daar eigen
lessen voor, laten power points zien en vertellen de meisjes hoe ze zich moeten
gedragen als ze naar een vervolgschool willen gaan.
Keychelle en Dennie leggen uit dat zij een groepje
meisjes opvangen op een andere basisschool. Deze meisjes zijn zelfs al in
aanraking geweest met de politie. De dames hebben zelf om deze groep gevraagd
om ze te vertellen dat het ook anders kan. Keychelle heeft ‘vroeger’ ook rare
dingen gedaan en weet hoe de meisjes zich voelen. Ze proberen de meisjes te
laten inzien dat het ook anders kan. Heel knap!
Na de lunch krijgen we de tijd om met de principal te
praten en met Carlos, een soort regiomanager van de Met –scholen. Ik moet
eerlijk zeggen dat ik niet precies weet wat ik deze heren moet vragen. Ik heb
al zo veel informatie gekregen van de leerlingen en advisors, dat ik genoeg
weet.
De principal vertelt dat hij moet rondkomen van 2000
dollar per jaar. Van dat geld moet hij de school draaiende weten te houden!
Bizar, als je weet dat wij in Nederland
daar niet eens een maand een school van kunnen onderhouden!
Ook hier gaan de stages zoals ik had verwacht. De
docenten hebben alleen ook te maken met bedrijven die de leerlingen niet willen
aannemen, omdat ze uit een bepaald milieu komen! ‘Ze zullen wel stelen’ kreeg
een advisor te horen…. Tja….
Interessante gesprekken tijdens deze bijeenkomst.
Herkenbare onderwerpen met juist hele nieuwe problemen. Moeilijk hoor, wat zijn
wij dan ‘rijk’ in Nederland.
We mogen nog bij verschillende klassen gaan kijken om
vragen te stellen. Ik ga naar een bovenbouwklas waar ze net een gesprek aan het
afronden zijn. De klas gaat over een paar weken examen doen en zijn dus bijna
klaar. De advisor is emotioneel. Ze vertelt even aan elke leerling wat zij van
hem/haar heeft geleerd en wat zij zo goed vindt aan hem/haar. De leerlingen maken grapjes en dollen met
elkaar. Ik merk dat het niveau van de leerlingen laag is, maar het is wel reuze
gezellig. Aan de hand van een aantal snoepjes, die ik zelf moest pakken, moet
ik mijn verhaal vertellen. Voor elk onderwerp 1 snoepje. Natuurlijk had ik er
veel, maar ik klets wel hoor!
De leerlingen hadden veel vragen over Nederland en de
school waar ik les geef. Grappig dat ze vragen hoe de leerlingen zijn en hoe
zij zich gedragen! Ook willen ze weten of er veel gekleurde leerlingen in mijn
klas zitten. Ze dachten dat er alleen maar blanke mensen in NL woonden. Dus
niet.
Ik laat wat foto’s zien van mijn klas en vertel dat
leerlingen (pubers) overal hetzelfde zijn! Ze vinden hun telefoon het
belangrijkste bezit en zijn daar de hele dag mee bezig. Ze willen wel leren, zo
af en toe en als het hun uit komt en het liefste brengen ze de hele dag slapend
door. De leerlingen moeten lachen en knikken bevestigend. Zo zijn zij ook!
We gaan nog even met zijn allen op de foto. Dat duurt
lang, want de leerlingen zijn in een jubelstemming, maar het lukt!
We gaan terug naar het hotel om even op te frissen. We
krijgen en afscheidsdiner van de KPC –groep. De principal weet nog wel een
leuke tent om te eten (was natuurlijk van tevoren al gepland). We gaan soul
food eten bij WarmDaddy’s in
Philadelphia. Ik ben benieuwd of het eten hier net zo goed is als in Harlem. We
worden wel gewaarschuwd: er is live muziek en dat is meestal hard. Ik ben wel
wat gewend, dus kom maar op!
We komen aan op Columbus Boulevard. Een pleintje met
verschillende winkeltjes en een groot terras.
Verschillende mensen zitten al op het terras te eten. Het ziet er
gezellig uit.
Als we binnen komen voel ik mij opeens ongemakkelijk. De
tent is vol met mensen. Wij zijn de enige blanken! Raar, want
muziek heeft niets met ‘kleur’ te maken dacht ik zo. Afijn, we krijgen een
eigen tafel (voor 30 mensen!!!) en ik zie de band zich opmaken voor een avondje
jazz. Het is even de-kat-uit-de-boom-kijken voor iedereen in het restaurantje, maar al snel krijg ik het gevoel dat we welkom zijn.
Hoe de band heet weet ik niet meer, dat ze hard speelden
was een feit. Ik hoor het nu nog! Wel goed hoor, de nummers van Marcus Miller,
Charlie Parker, Tommy Potter en Miles Davis volgen elkaar snel op, met het
gemak van een kinderliedje! Wat een bassist zeg!!
Wij Hollanders klappen natuurlijk na elk nummer en dat
vonden de muzikanten wel heel leuk!
Het eten was redelijk. Ik ben geen fan van ‘halve’ kippen
op mijn bord die heel de frituur in zijn gegaan. Er zaten geen veertjes meer
aan, maar de botten en het vet nog wel. Niet mijn ding. De Yams waren erg zoet
en de groente was er niet echt. Misschien ben ik gewoon verwend?!? Gelukkig vonden mijn reisgenoten het wel
lekker.
We op een redelijk tijdstip weer terug naar
het hotel. Fijn, want ik ben op. Ik hoor een aantal reisgenoten zeggen dat ze nog de stad in willen.
Vind ik voor mijzelf niet handig, omdat we elke dag toch zeker rond 6:30 er uit moeten. Ook
in Amerika starten scholen vroeg!
Nog even journaal kijken (twee schietpartijen in de
buurt, een groot pand uitgebrand en een zwaar ongeluk op de E95) en dan weer
slapen. Morgen de laatste dag!
Vrijdag 2 mei: de
laatste dag Amerika, school: El Centro de Estudiantes.
Ik ben een beetje huiverig voor wat ik te zien ga krijgen
op deze school. Tot nu toe ging het van rijk naar arm. De Met East was
behoorlijk arm, hoe zal deze school er aan toe zijn?!
We rijden met een grote bus door Philadelphia. Ik zie
mooie straten met leuke huizen die netjes geverfd zijn. Fijn denk ik nog, maar
na een paar tellen veranderen de huizen in minder netjes tot krotachtig.
Dichtgetimmerde ramen, vervallen huizen, rommelige en vieze tuinen, in sommige
tuinen staan oude auto’s weg te roesten, je kan duidelijk zien dat deze wijk
van Philly erg arm is.
We stoppen voor een oud gebouw met brede deuren. Uit de
school stappen leerlingen die op weg zijn naar een workshop techniek bij een
lokaal bedrijf. Een grote hal met stenen platen op de grond, veel oude deuren
in verschillende kleuren geverfd. Een oude trap met originele houten leuning gaat naar
boven.
We worden welkom geheten door de principal van de school
. Ze oogt vrolijk en vertelt honderduit over haar school. Natuurlijk hebben ze
tegenslagen te verwerken, maar op vooral de positieve punten wordt nadruk
gelegd.
Ondanks dat je goed kan zien dat de school ‘arm’ is, is
het er gezellig. De leerlingen hebben veel geverfd in vrolijke kleuren. Een aantal leerlingen vertellen ons dat zij
heel goed weten dat dit hun laatste kans is om een diploma te halen. Eén meisje
vertelt dat zij al vier keer is weg gegaan en toch weer terug komt. ‘Hier krijg
ik die kans!’
We worden weer verdeeld in groepjes en ik mag met Callie
mee naar haar klas. In deze klas zitten 10th, 11 en 12th gr. in één groep. Er staat een bankstel in de klas waar twee
leerlingen aan het lezen zijn. Aan een grote tafel zitten de andere leerlingen
ook stil te lezen. Ik stel mij even voor en ga naast twee jongens zitten die
meteen hun projectwerk laten zien. Ze vertellen veel, ook over hun privé
situatie, alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Max vertelt dat zijn
vader al zijn hele leven in de gevangenis zit. Hij weet wie zijn vader is, maar
daar houdt het dan ook bij op. Zijn moeder is verslaafd en is nooit thuis. Max
is 16 en heeft in een ‘bende’ gezeten. Hij laat stiekem zijn tattoo zien op
zijn arm. Een teken met 215 staat op zijn arm. Met inkt van een pen en een mes heeft
hij geprobeerd om de tattoo te veranderen. Is niet echt heel goed gelukt. Max
woont bij zijn oma, dat is veiliger voor hem.
Max vertelt dat hij graag filmpjes wilt maken. Hij heeft
stage gelopen bij de plaatselijke tv studio en daar heeft hij het heel erg naar
zijn zin. Ik zie dat hij makkelijk schrijft en vraag of hij dan geen journalist
wilt worden. Hij lacht, daar had hij ook al aan gedacht. ‘Who knows’.
De jongen naast hem zegt dat hij in de bouw wilt werken.
Hij wilt huizen bouwen voor mensen die nu geen huis hebben. Hij zegt al drie
jaar ‘op straat’ te wonen. Daar schrik ik van! Als ik door vraag heeft hij wel
een thuis, maar zijn vader slaat hem alle hoeken van de kamer door als hij
thuis komt. ‘He’s a drunk’, legt hij uit.
 |
| Max links in het blauw. |
Aan de andere kant naast mij zit ook een jongen. Hij is
stil en tekst steeds op zijn telefoon. Als ik hem vraag met wie hij aan het
teksten is, zegt hij dat het zijn broer is. Zijn broer was voor zijn werk weg en hij had hem al een tijdje niet gezien en gesproken. Ook deze jongen zit onder de 'bende'
tattoos. Trots laat hij ze zien. Veel tattoos hebben te maken met zijn familie.
Dat vindt hij belangrijk. Als ik een tattoo aanwijs en vraag wat het betekent
reageert hij niet. Hij is van Spaanse afkomst en heeft een getinte huidskleur,
maar ik zie hem duidelijk rood worden. ‘That’s 215’, zegt hij. De 'gang' van de
wijk begrijp ik. Max vertelt dat die 'gang eigenlijk niet zo erg is. Het is meer
een community, waarbij de jeugd bij elkaar komt om te kletsen of te poolen. Ze
doen geen ‘rare’ dingen zoals je op tv ziet.
Natuurlijk heeft hij wel eens met een pistool geschoten,
maar dat stelt toch niets voor…. Ik blijf met een stalen gezicht luisteren naar
de drie mannen. Ze komen nu echt los.
Als ik goed luister zijn het eigenlijk jongens die hun
eigen identiteit zoeken in een wijk waar veel onrust is. Ze weten gelukkig hoe
ze aan die onrust moeten ontsnappen. Waanzinnig knap voor 15 jarigen!'
De advisor gaat beginnen met een les Biologie. Ze gaan
het hebben over het voortplantingsorgaan van een bloem. Dit krijgen de
leerlingen in Nederland al op de basisschool, maar zij hebben hier nog nooit
van gehoord. Via stencils, een stuk tekst en plaatjes moeten de leerlingen alle
onderdelen van de bloem aanwijzen. Een grappige les, waarbij ik meteen zie dat
niet iedereen mee doet. De jongen naast mij is nog steeds aan het appen op zijn
telefoon. Geeft niet, hij schrijft het wel even over.
De leerlingen moeten ook een bloem tekenen met alle
onderdelen die zij net hebben geleerd. De jongen tekent uit zijn losse hand een
prachtige bloem! Ik wil er een foto van maken met hem er bij, maar dat wil hij
niet. Stel je voor dat ze hem in Nederland herkennen!
Het is tijd om (weer) te gaan lunchen. De school heeft
geen geld om onze lunch te betalen, dus gaan we op weg naar het centrum van
Philadelphia. We hebben daar 3 uur de
tijd om de stad te bewonderen. Duidelijk het rijke deel van de stad…
Samen met ‘mijn’ dames ga ik op zoek naar de plaats waar
de onafhankelijkheidsverklaring is getekend. Dit is gedaan op 4 juli 1776 op
Independence Hall. Ook hier is het een drukte van jewelste. Logisch! Veel
schoolkinderen en toeristen proberen een glimp op te vangen van dit mooie
gebouw. Gelukkig is het er groot, dus iedereen kan het zien.
Liene weet dat hier de film National Tressures (met
Nicolas Cages) is opgenomen. Bijna zie ik hem over het dak lopen, op weg naar
de Liberty Bell. Op zoek naar een aanwijzing voor zijn schat. Mooi stukje
geschiedenis in een grote stad!
Naar huis.
En dan is het weer tijd om te gaan. 8 dagen Amerika
zitten er op. Dat ging wel heel erg snel!
Veel geleerd, veel gezien, veel gedaan, vele indrukken
opgedaan.
Na alle verhalen, scholen, leerlingen, advisors,
oprichters en principals die ik heb gezien en gesproken kan ik maar tot één
conclusie komen: wij doen het toch niet zo gek op onze school! We hanteren nog
steeds de beginselen van het Big Picture –leersysteem, we zijn aan het
vernieuwen, wij hebben soms moeite met de stageplaatsen, we laten leerlingen
leren met hun eigen passie , we laten ze oefenen met zelfreflectie en feedback
geven, we leren de leerlingen te spreken in grote groepen en tegen ‘vreemden’,
we laten de leerlingen stage lopen op plaatsen waar zij zelf graag willen
kijken en leren en dat doen ze in Amerika ook allemaal! Leerlingen (lees
pubers) zijn overal hetzelfde. Of ze nu een goed thuisfront hebben of niet. Ze
reageren hetzelfde op leuke en minder leuke dingen.
Hun mobieltje is hun dierbaarste bezit. De advisory (de
klas waar ze vier jaar in zitten) is alles voor ze en ze weten heel goed wat ze
willen doen als ze het diploma hebben gehaald.
Eigenlijk hebben we het heel erg goed in Nederland we
hebben beschikking tot de meeste middelen die er zijn en mogen vernieuwen (tot
op zekere hoogte, cijfers en punten moeten er wel gehaald worden). We hebben
een prachtig schoolgebouw en iedere advisor heeft zijn eigen klas. Ik kan wel
zeggen dat ik mij pijnlijk bewust geworden ben van wat wij allemaal hebben op
school en welke mogelijkheden er allemaal zijn. Na deze reis ben ik daar nog
meer dankbaar voor.
Ik weet dat het misschien niet zo makkelijk is, maar ik
raad iedereen die in het (Big Picture) onderwijs zit deze reis aan. Even kijken
op de KPC website wanneer de reis voor 2015 gepland staat en aanmelden! De
leerwinst is heel groot, je ontmoet mooie mensen en je doet er weer veel
ervaring op. Ik ben blij dat ik deze kans heb gekregen!
Sarah
Advisor K1B, Lentiz Kastanjecollege Maassluis.
Websites:
